انسان کامل

«شهید علّامه مطهّری» در کتاب «انسان کامل»اش می‌گوید: «کمال انسان در تعادل و توازن اوست، یعنی انسان، آن وقت انسان کامل است که فقط به سوی یک استعداد گرایش پیدا نکند و استعدادهای دیگرش را مهمل و معطل نگذارد و همه را در یک وضع متعادل و متوازن، همراه هم رشد دهد که علما می‌گویند اساساً حقیقت عدل به “توازن” و “هماهنگی” برمی‌گردد. مثال ساده‌ای برای‌تان عرض می‌کنم: اگر یک انسان فقط بینی‌اش رشد کند و سایر قسمت‌های بدنش رشد نکند، مثل کاریکاتورهایی که می کشند یا فقط کلّه‌اش رشد کند؛ چنین انسانی رشد کرده، ولی رشد ناهماهنگ… این نکته‌ای است که غالباً جامعه ها از راه گرایش صد درصد به باطل، به گمراهی کشیده نمی شوند؛ بلکه از افراط در یک حق به فساد کشیده می شوند.»[۱].